En eerlijk : terwijl ik dit artikel voorbereidde, viel ik op een interview met een freelance art director op https://communicationfreelance.com. Dat zette me opnieuw aan het denken over hoe sterk ambacht en storytelling tegenwoordig samenhangen in design. Maar goed, laten we erin duiken. Hier zijn de 7 trends die – volgens mij én heel wat ontwerpers – het hedendaagse arts déco & ambacht bepalen.

1. Hyper-tactiliteit : design dat je móét aanraken

Misschien heb je het ook : die reflex om even met je hand langs een keramieken vaas te gaan, gewoon omdat de textuur zo uitnodigend is. Die trend knalt nu echt door. Ruwe klei, geschuurde houten oppervlakken, linnen dat nog een beetje “leeft”… Design wordt steeds minder glad en meer sensueel. Ik zag vorig jaar in Eindhoven een serie kommen waarvan de rand bewust onregelmatig was gelaten – niet perfect, maar juist daardoor zó aantrekkelijk.

2. Ambachtelijke heropleving : oude technieken worden nieuwe statements

We zien het in glasblazen, weven, handgesneden hout… Maar ook in kleine dingen, zoals lokale ateliers die terugkomen. Wat me opvalt : mensen willen niet alleen een mooi object, ze willen weten waar het vandaan komt. Een vaas uit een atelier in Antwerpen voelt vandaag bijna waardevoller dan een massaproduct, zelfs als het design simpel is. Misschien komt het door dat verlangen naar authenticiteit, denk je niet ?

3. Kleuren die durven : diepe aardetonen + onverwachte accenten

De combinatie is heerlijk : warme bruinen, terracotta, oker… en dan ineens een felroze rand of kobaltblauwe penseelstreek. Ik vind het persoonlijk superverfrissend. De trend lijkt een reactie op een periode waarin alles beige, alles “clean” was. Nu mag het weer leven, knallen, verrassen. In Parijs zag ik een keramiekstudio die bijna uitsluitend met natuurlijke pigmenten werkte, maar dan heel bewust één knalaccent toevoegde. Fun fact : dat verkoopt als gekken.

4. Natuur als materiaal én als inspiratie

Oké, dit is geen totaal nieuwe trend, maar hij blijft groeien. Wat we vandaag zien, gaat verder dan “organische vormen”. Ontwerpers gebruiken gerecupereerde schelpen, geperst zeewier, wol van lokale kuddes, gerecyclede steensoorten… Je ruikt soms bijna de natuur wanneer je een stuk bekijkt. En ik overdrijf niet : ik had ooit een schaal van geperst grasvezel in mijn handen – die rook een beetje naar zomerweide. Bizar maar heerlijk.

5. Modulaire objecten : flexibel wonen wordt eindelijk mooi

We wonen kleiner, slimmer, soms rommeliger – en dat merk je. Modulaire meubels en objecten zijn niet langer puur functioneel ; ze worden nu juíst esthetische statements. Denk aan stapelbare keramiek, lampen die je in segmenten kunt verplaatsen, of houten panelen die veranderen naargelang hoe je ze ophangt. Ik blijf het fascinerend vinden hoe een object dat zich aan jou aanpast zó “persoonlijk” kan aanvoelen.

6. Upcycling als creatieve motor, niet als compromis

Vroeger voelde upcycling soms een beetje geforceerd – alsof ontwerpers wilden bewijzen dat afval ook “kunst” kon zijn. Vandaag is dat totaal anders. Ontwerpers gebruiken restmaterialen omdat ze écht mooi zijn : marmerresten, metaal van oude apparaten, overschotten textiel… Persoonlijk vind ik het geweldig hoe imperfectie hier een nieuwe esthetiek creëert. Je ziet het verhaal van het materiaal nog, en dat geeft karakter.

7. Digitale ambachten : technologie wordt handwerk 2.0

3D-printing, algoritmisch design, CNC-gestuurd snijwerk… vroeger klonk dat kil, maar nu ontstaat er een heel nieuwe “digitale artisanale” wereld. Wat me verbaast is hoe warm het resultaat soms is. Een 3D-geprinte vaas die een asymmetrische “fout” bevat omdat de ontwerper dat er expres in programmeerde ? Ik ben fan. Technologie is geen vervanger van ambacht, maar een nieuw soort gereedschap dat ontwerpers nóg vrijer maakt.

Slot : Waarom deze trends ertoe doen

Wat al deze trends gemeen hebben ? Echte materialen, echte verhalen, echte handen die iets maken – zelfs als die handen soms virtuele tools gebruiken. Het hedendaagse design beweegt weg van perfectie en gaat richting karakter, emotie en verbinding. En eerlijk, ik denk dat we dat nodig hadden.

Welke van deze trends spreekt jou het meest aan ? En zie je ze al terug in je eigen interieur, atelier of inspiratiebord ?

En eerlijk, als je net zoals ik graag rondneust op websites als https://www.idees-marketing.fr voor creatieve inspiratie, dan weet je hoe fijn het is om meteen praktische tips te krijgen in plaats van vage poëzie. Dus laten we het simpel, concreet en lekker toegankelijk houden.

Wat heb je nodig ? (Het echte beginnersmateriaal)

Street art hoeft niet duur te zijn. Je hoeft niet meteen een hele studio aan te schaffen. Met een paar basisitems kom je al verrassend ver. Kijk even :

• Spuitbussen: Ga voor merken die goed mengen en weinig lekken. Montana of Molotow zijn populair. Eén tip : test altijd even op karton voordat je een muur aanraakt. Geloof me, dat voorkomt stress.
• Stencils: Knip ze uit stevig karton of plastic. Het hoeft echt niet perfect te zijn – sommige van mijn leukste fouten kwamen door een scheve snede.
• Krijt of krijtstiften: Ideaal om te oefenen. Vooral als je nog niet durft te spuiten op een groot oppervlak.
• Handschoenen + masker: Niet de sexy kant van street art, ik weet het. Maar na één sessie zonder masker wist ik meteen : nooit meer.
• Schetsboek: Ja, old school. Maar je ideeën evolueren sneller als je ze ergens kwijt kunt.

Welke technieken kun je als beginner proberen ?

Iedereen begint anders. Misschien hou jij meer van strakke lijnen, misschien van groot gebarenwerk. Ik heb hieronder de technieken verzameld die volgens mij het snelst voldoening geven – en die je niet meteen ontmoedigen.

1. Stencil art (de veiligste eerste stap)

Klinkt simpel, en dat is het ook. Wat ik fijn vind : het resultaat ziet er al snel professioneel uit. Print een vorm, snij ‘m uit, spuit eroverheen… klaar. Als je durft, kun je met verschillende lagen werken. Dat geeft een bijna 3D-effect. Vraag jezelf eens af : welke iconische vorm zou jij als eerste kiezen ?

2. Throw-ups (snelle letters, grote impact)

Niet te verwarren met ingewikkelde graffiti pieces. Throw-ups zijn die bolle, vaak twee- of driekleurige letters die je overal ziet. Persoonlijk vind ik dit een ideale warming-up : het gaat om ritme, flow en durven. Je hoeft geen kalligraaf te zijn. Zelfs een beetje krakkemikkig kan charmant zijn.

3. Paste-up art (lijmen in plaats van spuiten)

Denk aan papierposters die je zelf bedrukt of tekent. Je plakt ze op muren met lijm (meestal een mix van water + bloem, ja echt). Het voelt een beetje alsof je clandestien posters in de stad verspreidt – en dat maakt het grappig spannend.

4. Marker art (voor wie klein wil beginnen)

Met dikke markers kun je prachtige lijnen trekken. Sommige artiesten maken volledige murals met alleen markers. Ideaal als je bang bent om meteen met spuitbussen te knoeien. Ik neem altijd één marker mee als ik wandel, gewoon… voor het geval dat. Misschien herken je dat gevoel.

Waar mag je eigenlijk oefenen ?

Street art is geweldig, maar de regels verschillen per gemeente. En ja, soms voelt het grijs gebied een beetje… té grijs. Daarom een paar veilige opties :

• Legale graffiti walls: Veel steden – bijvoorbeeld Rotterdam, Arnhem en Amsterdam – hebben officiële muren waar je mag oefenen.
• Karton, houten panelen of oude deuren: Perfect voor thuis. Ik heb ooit een complete deur uit de kringloop meegesleept voor €5 en er weken op geoefend.
• Workshops en oefenruimtes: Handig als je begeleiding wilt. Je leert sneller en maakt minder beginnersfouten (zoals ik bij die parkeergarage…).

Hoe maak je je eerste echte street art piece ?

Oké, stel dat je morgen aan de slag wilt. Hoe pak je het aan zonder compleet in het diepe te springen ?

1. Begin met een schets. Zelfs een klungelige schets helpt je brein. Je weet tenminste waar je heen wilt.
2. Kies twee of drie kleuren. Te veel kleuren maakt het snel rommelig. Beperk je – het voelt eerst frustrerend, maar het werkt.
3. Test je caps (spuitkoppen). Elke cap heeft een andere lijnbreedte. Mijn eerste keer had ik geen idee waarom mijn lijnen zo dik werden… ik had gewoon de verkeerde cap erop.
4. Bouw in lagen. Eerst de brede vormen, dan de details. Veel beginners doen het omgekeerd en raken in de knoop.
5. Stap achteruit. Regelmatig. Echt, zet letterlijk drie stappen terug. Wat van dichtbij rommelig lijkt, is van verder vaak perfect.

Veelgemaakte beginnersfouten (en hoe jij ze kunt vermijden)

Omdat ik ze allemaal zelf gemaakt heb, kan ik je dit lijstje met liefde besparen :

• Te dicht op de muur spuiten: Resultaat ? Druipers. Geen paniek, gebeurt iedereen. Houd ± 20–30 cm afstand.
• Geen onderlaag gebruiken: Soms pakt verf slecht op baksteen. Een snelle witte basecoat kan wonderen doen.
• Te snel willen gaan: Street art ziet er snel uit, maar in realiteit… geduld is echt je beste vriend.

En nu… jouw eerste stap ?

Street art is geen exclusieve club. Het is een spel, een energie, een manier om visueel te praten met de stad. Begin klein. Maak fouten. Lach om die fouten. En vooral : voel dat kleine tintelende moment wanneer je iets maakt dat van jou is.

Dus, wat ga jij als eerste proberen ? Een stencil ? Een marker piece ? Een paste-up op een houten paneel in je woonkamer ? Ik ben benieuwd – echt.

Dus laten we het simpel houden. Je hebt geen jargon nodig, geen ingewikkelde theorieën. Alleen een paar stappen die je helpen om beter te kijken. En vooral: om te voelen wat er gebeurt. Want dat is waar kunst begint.

Stap 1: Kijk langer dan vijf seconden (ja, echt)

De meeste mensen kijken gemiddeld drie tot acht seconden naar een kunstwerk. Dat is letterlijk minder dan je naar een brood in de supermarkt kijkt. Frappant, toch?

Geef jezelf minstens 20 tot 30 seconden.
Niet meteen interpreteren. Gewoon kijken. Wat valt je op? De kleuren? De sfeer? Iets dat wringt of juist rust geeft?

Ik doe dit vaak in een museum in Amsterdam, in zo’n halfdonkere zaal waar je alleen voetstappen hoort. Die extra seconden maken alles anders.

Stap 2: Beschrijf wat je ziet, zonder “mooie woorden”

Probeer hardop of in je hoofd te zeggen wat er letterlijk voor je staat. Alsof je iemand aan de telefoon uitlegt wat je ziet.

• Welke vormen zie je?
• Welke kleuren overheersen?
• Is het scherp of juist wazig?
• Voelt het druk of rustig?

Het klinkt simpel, maar dit is de basis. Door te benoemen zie je ineens dingen die je anders overslaat. Ik merkte dat toen ik ooit naar een schilderij keek dat ik eerst “saai” vond, en na 20 seconden zei: “Wacht… die schaduw klopt helemaal niet. Interessant.”

Stap 3: Zoek de emotie – wat doet het met jou?

Hier komt het leuke stuk. Kunst hoeft niet alleen begrepen te worden. Het moet iets doen.

Vraag jezelf: Wat voel ik hierbij?

• Spanning?
• Rust?
• Verwarring?
• Misschien niets – en dat is óók een reactie.

Franchement, soms voel ik helemaal niks bij een werk. En soms raakt een foto me ineens omdat het licht precies lijkt op dat van een avondwandeling in Utrecht. Het mag persoonlijk zijn. Het moet persoonlijk zijn.

Stap 4: Zoom in op drie elementen

Je hoeft niet alles te analyseren. Kies gewoon drie dingen die jouw aandacht trokken:

• Kleurgebruik – warm, koud, contrasterend?
• Compositie – waar trekt je oog naartoe?
• Materiaal of techniek – verf, hout, pixels, textiel?

Misschien zie je dat de kunstenaar veel herhaling gebruikt, of dat één kleur steeds terugkomt. Of dat iets bewust scheef staat. Kleine details zeggen vaak meer dan de hele theorie erachter.

Stap 5: Stel jezelf één simpele vraag

Waarom denk ik dat de kunstenaar dit zo gedaan heeft?

Niet “wat wilde de kunstenaar zeggen” – dat weten we toch bijna nooit zeker. Maar meer:

• Waarom deze kleur?
• Waarom deze setting?
• Waarom deze houding, dit licht, dit ritme?

Misschien heb je het bij het juiste eind. Misschien totaal niet. Maar je bent wél aan het kijken, en dat is precies de bedoeling.

Stap 6: Koppel het werk aan iets wat je kent

Ons brein houdt van vergelijkingen. Het maakt kunst toegankelijker.

Herinnert het je aan een film? Een straat? Een foto die je eens maakte? Een gevoel van een bepaalde plek – misschien het Centraal Station op een regenachtige ochtend?

Deze koppeling geeft context, zonder dat je een kunstexpert hoeft te zijn.

De methode in het kort

1. Kijk langer. Rustig.
2. Benoem wat je ziet.
3. Voel wat het doet.
4. Kies drie opvallende elementen.
5. Vraag jezelf waarom het zo gedaan is.
6. Koppel het aan iets uit je eigen wereld.

Meer heb je niet nodig om een kunstwerk te analyseren zonder je geïntimideerd te voelen door dikke catalogi of mensen die fluisteren alsof ze in een bibliotheek zitten.

En nu jij: wat ga je eerst analyseren?

Misschien iets in een museum. Misschien iets dat in je woonkamer hangt. Of zelfs een mural in je straat.
Wat het ook is: kijk langer, voel meer, en laat je niet gek maken door “experts”.